Hasierako orria - www.munduabizikletaz.blogspot.com



APIRILA 1.965 km

LAOS HEGOALDETIK VIENTIANE HIRIBURUA

Kanbodiatik Laoserako muga uste baino errazago pasa genuen. Mugako Poliziek, bai Kanbodiakoek bai Laosekoek, zegokiena baina diru gehiago poltsikoratu nahi izan zuten baina gure buru gogorrei esker ez genuen dolar estrarik ordaindu.

Laosera sartu bezain pronto  Mekong ibaian Khong Phapheng ur-jauziak eman zigun ongi etorria.

Laoseko lehen helburua 4.000 irlak ziren. Mekong ibaian irla pila bat dago Laos eta Kanbodiako mugatik oso gertu. Egia esan, ez genituen zenbatu 4.000 diren jakiteko baina makina bat badaude. Tamaina oso desberdinetako irlak daude; batzuk oso txikiak eta beste batzuk herriak aurkitzeko adinakoak. Gu, bizikletak txalupan sartu eta Don Det irlara joan ginen.

Irlako giroa ez zitzaigun gehiegi gustatu. Turismoarentzat eta turismoari begira dozenaka ostatuk irlaren zati handi bat estaltzen dute. Hala ere ezusteko  oso onak topatu genituen bertan:  Xabi eta Agur oinatiarrak  alde batetik eta Iruineako Gorka eta Bartzelonako Azahara bestetik. Laurak oso jatorrak, momentu politak pasa genituen elkarrekin. Euskal Herritik hain urrun euskaldunak topatzea beti da pozgarria.

Beste gauza on bat Mekongen hartutako bainuak izan ziren, beroari aurre egiteko primerakoak.

Asian zehar harritu gaituen gauzetariko bat putzuetan topatutako arrantzaleak dira. Edozein ur putzutan, nahiz eta oso txikia izan eta lokatzez beteta egon, topa dezakezu norbait arrain bila. Pakse hirirako bidean gizon hau topatu genuen uretara begira, adi.

Zerbait mugituz gero, bota sarea!

Paksera iritsi eta atsedenik hartu gabe hiru eguneko ibilbidea egin genuen Bolaven Plateau izeneko zonaldean. Bolaven Plateatu altueran dagoen zonaldea da eta asko eskertu genuen metroak irabaztea, altuerarekin batera freskura ere irabazi baikenuen. Hiru egunen ostean Paksera bueltatuko ginenez pisu gehiena bertan utzi genuen. Zeinen arin sentitzen garen momentu horietan.

Bolaven Plateau ezaguna da bertako kafeagatik, Laoseko kaferik onena ekoizten omen da bertan. Guk behintzat aspaldiko kaferik onena hartu genuen. Inguruko herri gehienak kafeaz bizi dira eta familia askok beraien kafe landareak etxe aurrean dauzkate.

Kafe aleak jaso ondoren eguzkitan jartzen dituzte.

Kafeaz gain ur-jauziak ere ezagunak dira Bolaven Plateaun. Asko daude inguruan.

Tad Lo herrixkan ur-jauziez eta errekaz gozatzeko aukera aparta izan genuen. Dutxa eta bainu freskoa.

Bertako haurrek beldur gutxi diote altuerari. Ikusten duzuen ur-jauzi erraldoian jauzi egiten zeuden hauek. Gu ez ginen ausartu.

Ezusteko galanta ere jaso genuen. Bainua hartzera gindoazela honako bikotea aurreratu zitzaigun. Elefante eder hau bere zaintzailearekin batera uretara sartu zen. Goitik behera garbitu zuen elefante txintxoa: xalala, riki riki…

Altuerako freskura utzi eta penaz jaitsi ginen Pakseko berora berriz ere.

Kanbodia utzi eta Laosera sartzearekin batera, beroa zela eta, gure ordutegia aldatu behar izan genuen. Eguerditan bizikletaz ibiltzea ezinezkoa da, egiten duen beroa etsigarria da. Orain goizeko 5:30ean gora eta 6:30ean bizikleta gainean gaude. Honek inbidia askorik ez, ezta?  

Goizean goiz monjeekin batera jartzen gara martxan. Monjeak etxez etxe janari eskean doaz eta janariaren ordainean errezoak eskaintzen dituzte.  Gehienetan etxekoandreak dira monjeen ontziak betetzeaz arduratzen direnak.

Bitxiak dira bizitzak ematen dituen birak. Himalayako mendietan gure lagunik onena zena, eguzkia, gure etsairik zorrotzena bilakatu da orain eta gure etsai ziren laino ilunak, gure babesik preziatuenak. Nola aldatzen diren gauzak, kamarada!

Bakoitzak ahal duen bezala egiten dio aurre beroari. Honek argi zeukan izozkiak zirela modurik onena.

Bidaiako gauza gogorrekin jarraituz gaixotasunak ere aipatu behar ditugu. Inbidia handia sentitzen duzuen horiek jakizue hemen dena ez dela hain erraza, han polita, hain gustagarria. Paksetik Vientianerako bidean goiz batean esnatu eta sabeleko minarekin ondoezik sentitu ginen. Lehenengo Koldoren txanda izan zen. Bizikleta gainean hasi eta ordubetera ezinean zihoan: zorabioak, oka egiteko gogoa, beherakoa… jatetxe txiki batean txokoa egin zioten etzateko.

Bertan bi orduz atseden hartu ostean hobe sentitu eta bideari ekin genion. Ainhoaren txanda etorri zen orduan. Geroz eta okerrago zihoanez dendatxo batean geratu behar izan ginen beste bi orduz. Ainhoari haizagailua ere jarri zioten.

Hobe sentitu zenean aurrera jarraitu genuen ahal bezala ostatu bila. Gorriak ikusi genituen egun horretan 40 km egiteko!

Zailtasunak zailtasun beti dugu norbait animoak emateko prest.

Hiribururako bidean Mekong ibaia nahiko gertu izan dugu gehienetan. Mekongera doazen errekak gurutzatu ditugu batzutan

eta Mekongaren ondoan ibili gara besteetan. Bitxia da Mekongaren gure aldea Laos dela jakitea eta ibiaren beste aldean, gure begien bistan, Tailandia dagoela ikustea.

Mekongek janaria eskaintzen die bertakoei. Sabeleko arazoen ostean guretzat gehiegi.

Azkenean, eta zailtasunak zailtasun, Vientianera iritsi gara. Egiari zor, nahiko astuna eta gogorra egin zaigu Paksetik Vientianerako bidea. Beroa, errepide luzea, paisaia nahiko monotonoa, janari eskasa… nahiko nekatuta iritsi gara Vientianera.

Orain Txinako bisa lortu nahi dugu eta horren zain astebete eman behar dugu hiriburuan, baina lasai, plan ederra daukagu egun hauetarako: lo asko egin, “western food” dastatu, irakurri, idatzi, arropa eta gure buruak garbitu… hitz batean, indarberritu.

DEL SUR DE LAOS A VIENTIÁN, LA CAPITAL

Cruzamos la frontera de Laos con más facilidad de la esperada, a pesar de que los policías intentasen embolsarse un dinero extra por las gestiones. Sin embargo, gracias a nuestra cabezonería no se salieron con la suya y solo pagamos los dólares correspondientes por atravesar la frontera.

La bienvenida a Laos nos la dieron las cascadas de Khong Phapheng.

Las 4.000 islas fueron nuestra primera parada. Son muy variadas, algunas grandes y otras muy pequeñas. Nosotros optamos por meter nuestras bicis en una barca y dirigimos hacia la isla Don Det. La verdad es que el ambiente no nos gustó demasiado, ya que se encuentra muy centrada en agradar al turismo, llena de hostales... A pesar de ello, pudimos disfrutar del lugar gracias a los oinatiarrak Xabi y Agur y a Gorka y Azahara, un iruñarra y una barcelonesa muy simpáticos, que nos hicieron pasar muy buenos momentos. Siempre resulta agradable encontrarse con gente de tu tierra cuando estás a miles de kilómetros de Euskal Herria.

Llegamos a Pakse y de allí emprendimos un recorrido de tres dias por la zona alta de Bolaven Planteau. Fue un alivio recuperar unos cuantos metros de altura, ya que el fresquito que nos proporcionó era justo lo que necesitábamos. Esta zona de Laos es conocida por su producción de café. Según dicen, aquí se encuentra el mejor del país, y la verdad es que nosotros saboreamos un café rico que ya echábamos de menos. Además, pudimos descubrir como son muchas las personas que viven de la producción del café en la zona.

Otro de los grandes atractivos de este lugar son las cascadas desde donde los niños y niñas, menos miedosos que nosotros, se lanzan valientemente. Y lo más sorprendente de todo fue que cuando nos decidimos a bañarnos, nos encontramos con una pareja un tanto peculiar: un gran elefante dispuesto a bañarse con su cuidador. Formal formal, se dejó limpiar las partes más recónditas de su plegada anatomía.

Y después de los tres días a la fresca, llegó el momento de volver a pasar calor. Desde que dejamos Camboya, hemos tenido que hacer un cambio de horarios para adaptarnos mejor al nuevo clima. Al mediodía resulta imposible pedalear, ya que el sol golpea sin piedad y no da tregua. Así que para las 5.30 de la mañana estamos en pie y en menos de una hora nos ponemos en marcha. El que fue nuestro mejor compañero de viaje durante la ruta por el Himalaya, se ha convertido ahora en un verdadero enemigo en nuestro viaje por Laos. ¡Cómo cambian las cosas en tan poco tiempo!

Y continuando con la crudeza del viaje, llega el momento de hablar de las enfermedades. Para todos aquellos que os morís de envidia cuando leéis  nuestras aventuras viajeras, os comentamos que nada más salir de Pakse nos acechó un fuerte dolor de tripas. Primero fue Koldo, y más tarde Ainhoa los afectados. Mareos, ganas de vomitar... no había manera de seguir y tuvimos que parar a descansar.

Las últimas etapas han sido duras, pero por fin hemos conseguido llegar a Vientián. Los obstáculos con los que nos hemos encontrados han sido los siguientes; demasiado calor, una carretera muy larga con un paisaje monótono y escasez de comida. Así que hemos llegado cansados a la capital.

Nuestro siguiente objetivo a corto plazo es conseguir el visado que nos permita entrar en China y para ello tendremos que pasar una semana aquí. Tenemos un gran plan para que estos días sin pedalear no nos resulten tan duros: dormir mucho, degustar la wester food, leer, escribir, lavar ropa y sobre todo... ¡reponer fuerzas!

VIENTIANEN LASAI ASKO

Azkenean Vientianen astebete eman bagenuen ere bertako lasaitasunarekin bat egin eta ez zitzaigun batere luze egin egonaldia. Hainbat kontu txiki egiteko aukera izan genuen. Gure bizikletek garbiketa on bat jaso eta gurpila zuzentzeko ere mekanikoarenera jo genuen. Tailerra hankaz gora egon arren ondo konpontzen zen eta lan ona egin zuen.

Quebeceko Veronica eta Franchesca  topatu genituen bidean bizikletaz. Motxilekin bidaiatzen zebiltzan baina Kanbodian, Phnom Penhen, bi bizikleta erosi eta Vientianerako bideari ekin zioten. Egun batzuetan errepidean topo egin ostean Vientianen elkar agurtu genuen behar bezalako afaria batekin.

Janariarekin ez gara oso ongi konpondu Vientianerainoko bidean eta menua aldatu eta txerrikeria pixkatxo bat jatea ongi etorri zaigu. Bidean, egun askotan, topatu dugun janari bakarra noodle zopa izan da. Izugarri gustuko dute laostarrek janari hau.

Haragi zatiak ezkerrean, arrozezko noodleak erdian, soja zatiak goian eta belar sorta eskuinean. Hau guztia zoparekin nahastu eta barrura!  Noizean behin ongi dago, baina egunero…

Okerragoa ere izan zitekeen.… hauxe aurkitu genuen Vientianeko merkatuko janariaren sekzioan.

Hiri txikia denez bizikletak hartu eta toki ezagunenak bisitatzeari ekin genion.

Haw Pha Keo eta Wat Sisaket tenplu zaharberrituak

Turistok errezoan dabiltzan laostarrekin nahasten gara.

Pha That Luang estupa, Laoseko monumenturik garrantzitsuenetarikoa

Mekong ondoko pasealekuan Laoseko bandera eta bandera komunistak tartekatzen dira.

Txinako bisa poltsikoratuta eta Vientianeko lasaitasunaz ederki gozatuta agur esan genion hiriburuari. Txoko guztietan aurki daitezke  lasaitasun printzak.

VANG VIENGERAKO BIDEAN, URTE BERRI ON!

Errepidean bizikletaz jende asko topatzen dugu, batzuetan, gu bezala, bidaiariak eta beste batzuetan bertako jendea. Herrialde bakoitzak bere bizikleta modelo berezia dauka. Laosen zabalduena ezkerraldean ikus dezakezuena da, atzean norbait eramateko primerakoa. Baina Tailandiako eraginak hona iritsi dira eta eskuinean daukazue modelo modernoa.

Apirilaren erdialdean Laosen urte berria ospatzen da, Bun Pi Mai, eta Vang Viengerako bidean harrapatu gintuen. Laoseko Beer Lao garagardoa edateko elkartzen dira lagunak eta toki askotan tragoa hartzera gonbidatu digute. Bat ongi dago, arazoa zera izan da, edalontzia behin eta berriz betetzen zigutela eta bizikletaz goazenez…

Bizikletaz martxan gindoazela, geratu gabe,  auto batetik garagardoa eman zioten Koldori. Dopina?

Bi egunean iritsi ginen Vang Viengera,  inguruko paisaiagatik ezaguna den herrira. Mendi bertikalak landaretzaz estaliak eta Nam Song ibaia ondoan.

Tokia oso turistikoa izan arren txoko polita da. Ingurunea ezagutzera joan ginen eta Bun Pi Mai urte berriaren ospakizunekin topo egin genuen berriz ere. Familiak egun pasa elkartu ziren  Blue Lagoon inguruan.

Musika banda giroa alaituz

Putzuan haurrak jolasean

LUANG PRABANGERAKO BIDEAN, MENDIAK

Vang Vieng atzean utzi arren

Bun Pi Mai jaialdiaren ospakizunak ez ziren bukatu. Jaiaren ohitura zabalduenetarikoa ura jaurtiz elkar bustitzea da. Herrietan, errepide ertzean, urezko munizioz beterik jende pila aurkitu dugu ibilgailuak bustitzeko irrikatan.

Bizikletak ez gara libratu. Beroari aurre egiteko ez da erremedio txarra izan!

Haurrak hurrengo biktimen zain

Batzuetan bustialdiaren tamaina negoziatzeko aukera izan dugu. Ainhoa horretan dabil emakume honekin, baina bustialdirik gabe ez zen geratu.

Beste batzuetan ez genuen negoziatzeko aukerarik izan.

Pertsona helduek kutsu erlijiosoagoa ematen diote festari, hori bai, beti pozez gainezka. Etxez etxe topatu genuen koadrila hau  Muang Kasi herrian kantuan eta dantzan.

Bustita ala lehor mendialdeko aldapa gogorrak zain zeuden.

Luze,oso luze ikusten da behetik gorako bidea. Goitik behera beste itxura bat hartzen du.

Esfortzuak bere saria dakar. Paisaia, herrixkak eta, bereziki,  pertsonak. Mendialdeko irudiak zoragarriak dira. Koldo duela zazpi urte ingurune honetan ibili zen eta garai hartan hain txundituta geratzearen arrazoia ulertu du berriz ere.

Familia honek errepide ertzean zeukan dendatxoa. Ez dakigu zehazki zein den ehizatutako animalia baina mokadu bezala salgai zeukaten postutxoan (norbaitek animalia zein den baldin badaki mezutxo bat bidali mesedez).

Emakume honek, aiztoa eskuan, keinu arraroak egiten zituen. Ez ginen gehiegi hurbildu badaezpada ere.

Gurean bezala, amonek lan handia egiten dute txikien heziketan eta zainketan.

Baina, han ez bezala, hemen neskatila gazteak beren anai-arreba txikiez arduratu behar dira.

Mendialdeko freskura izugarri eskertu dugu. Phou Khoun herrian lainoz inguratuta esnatu ginen.

Malden gora beherak etengabeak izan dira ingurune menditsu honetan.

Inguruko mendiak oso soilduak topatu ditugu. Pena handia sortzen du horrek baina bertako biztanle askoren eguneroko ogia hor dago. Erre gero landatzeko. Pertsonaren eta naturaren arteko talka.

Kiewkacham herrixka izan zen gure azken geltokia Luang Prabangera jaitsi aurretik. Hantxe topatu genuen hirukote maitagarria hau.

Nork esango liguke jaitsiera luze bat egiteko gogorik izango ez genuela. Berriz ere behera, berora, Luang Prabang zain genuen.

 TRANQUILAMENTE EN VIENTIÁN

Al final, pasamos toda una semana en Vientián, disfrutando de la tranquilidad de la ciudad y aprovechando para limpiar y poner a punto nuestras bicicletas. A pesar de encontrarnos con una taller un tanto caótico, el mecánico hizo un buen trabajo y quedamos contentos con el resultado.

Allí conocimos a Veronica y a Franchesca, dos chicas de Quebec, que aunque en un principio habían decidido viajar de mochileras, en Camboya se hicieron con dos bicicletas y emprendieron así su camino hacia Vientián. Después de coincidir varios días en el camino, nos despedimos con una buena cena.

Y hablando de comida, tenemos que reconocer que no nos hemos arreglado muy bien con el tema de la comida durante el viaje hacia Vientián (solo hemos encontrado sopa de noodles), así que al llegar a la capital hemos cambiado radicalmente de menú, disfrutando del sabor de algunas guarradillas.

Al ser una ciudad relativamente pequeña, hemos podido recorrerla en bicicleta: desde los viejos templos restaurados de Haw Pha Keo y Wat Sisaket, hasta la destacada estupa de Pha That Luang, la más importante de Laos.

Con el visado de China en la mano y después de disfrutar de la tranquilidad de Vientián, dijimos adiós a la capital de Laos. En cualquier rincón del mundo puede uno encontrar briznas de tranquilidad.
  

CAMINO DE VANG VIENG, ¡FELIZ AÑO NUEVO!

En Laos el año nuevo se celebra a mitad de abril, y a nosotros nos pilló camino de Vang Vieng. Es habitual juntarse para beber la cerveza local Beer Lao, y nosotros, a pesar de ser turistas, no pudimos escapar de esa tradición. Tomarse una cerveza a mitad de camino no está nada mal, el problema aparece cuando después de tomar más de una tienes que volver a emprender el camino. Y sino que se lo pregunten a Koldo ya que cuando íbamos pedaleando sin parar por la carretera, se le acercaron desde un coche para ofrecerle cerveza... ¿doping? Allá cada cual.

En un par de días, llegamos a Vang Vieng, un pueblo conocido por el paisaje que lo rodea. Aunque el lugar es bastante turístico, nos pareció muy bonito. Mientras recorríamos la zona volvimoa a encontrarnos con las celebraciones de año nuevo y esta vez, pudimos ver cómo las familias se reunen para pasar el día en torno al Blue Lagoon. Con la banda de música como banda sonora, los niños se lo pasaban pipa saltando sobre los charcos.

LUANG PRABANG

Luang Prabang Laoseko hiriburu turistikoa da eta nahiz eta denboraldi jendetsuena ez izan, atzerritar ugari genbiltzan inguruan. Bun Pi Mai ospakizunaren azken egunak  ziren baina oraingoan, aurreko egunetako ur gudetatik urrun, alde erlijiosoena topatu genuen.

Luang Prabang tenpluz josia dago, edozein txokotan aurki daitezke tenpluak.

Tenplu askoren inguruan monje budistak bizi dira eta gazte asko ikasketa erlijiosoak egiten dabil.

Gazteak atzerritarrekin hitz egiteko gogotsu egoten dira beraien ingelesa lantzeko. Honek oso maila ona zuen. Bere ametsa Australiara bidaiatzea da.

Wat Xieng Thong da tenplurik ezagunena eta gure ustez, bidaia osoan ikusi dugun politenetariko bat. Detaile txiki asko ditu eta normalean tenpluetan aurkitzen ez diren koloreak.

Luang Prabangeko kale nagusia gauero  dendaz betetzen da turistontzat makina bat “souvenir” erosteko aukera eskainiz. Dendari gazteenentzat  beranduegi izaten da batzuetan.

Laos frantsesen kolonia izan zeneko etxe asko dago hirian. Hauetako asko berritu eta hotel  edo jatetxe dotore bilakatu dira gaur egun. Asko luxuzkoak, gure mailatik goraxeago.

Frantsesen eragina argia da eta eragin horren erakusleetako bat petanka da. Txoko askotan topatu ditugu laostarrak petanka jolasean.

Luang Prabangi agur esatearekin batera bidean aurkitu dugun Jacques Sirat bidaiariari ere agur esan genion. Vang Viengen topatu genuen lehen aldiz eta ordutik beste hainbat alditan topatu dugu. Jacquesek 19 urte darama bizikletaz bidaiatzen, ongi irakurri duzue, 19 URTE! Makina bat kontu eta istorioz gozatzeko aukera izan genuen elkarrekin, benetan tipo jatorra. Bere berri izan nahi baduzue (eta bide batez Frantsesa landu) hauxe da bere helbidea: www.jacques-sirat.com. Ea bideak berriz elkartzen gaituen.

LAOS IPARRALDEKO IBAIAK

Luang Prabangen Mekong ibairi agur esan bagenion ere, bidean ibai ugariren inguruan ibili gara. Gure helburua Nam Ou edo Ou ibaitik gora txalupaz bidaiatzea zen. 

Inguru honetako bidea oso ederra eta atsegina izan da. Ibaiek eta mendiek eskainitako paisaia ederrez gain jendearen eguneroko bizitzak ere momentu ederrak eman dizkigu.

Tatuajeak moda bat baino askoz gehiago dira hemen.

Emakume asko ehuntzen topatu ditugu.

Bang Na herrixkan lo egiteko toki bila hasi eta herriko eskolako ingeles irakasleak txokoa egin zigun bere etxean.

Ordainean goizean eskolara joan ginen berarekin eta ikasleekin ingeles mintzapraktika saioa izan genuen. Koldok aukeran Gorputz Hezkuntzakoa nahigo zuen, baina tira.

Laguntxo bat ere egin genuen, irakaslearen bizilaguna. Nat izena du eta jateko modukoa da.

Laosen etnia ugari daude eta hauetako batzuk emakumeen jantziengatik desberdindu daitezke. Hmong etniako familia honekin topo egin genuen.

Nong Khiaw herrira iritsi eta han genuen Ou ibaia gure zain.

Nong Khiawn gure bizikletak txalupan sartu eta Ou ibaitik gora Muang Khua herrira iristea zen gure asmoa . Paisaia zoragarria da inguru hauetan.

Nong Khiawtik Muang Khuareko bidean Muang Noi Neua herrixkan gelditu eta bi gau eman genituen bertan. Duela oso gutxi arte Ou ibaia zen hona iristeko modu bakarra eta duela bi aste iritsi da argindarra bertara. Alforjak ostatuan utzi eta oraindik txikiagoa den  inguruko Huayxen herrira txangoa egin genuen.

Ipuin batetik ateratako lekua. Lan eta lan aurkitu genituen bertako biztanleak.

Errementaria

Baina inguru hauetan aberastasunik handienetarikoa ibaian bertan aurkitzen dute. Pita hariarekin beraien sareak egiten dituzte gero arrantzan aritzeko.

Muang Khuarako bidean gure txalupako gidariak arraina erosteko geldialditxo pare bat egin zituen. Bost kiloko arraitxoa erosi zion gazte honi!

Muang Khuan txalupa eta Ou ibai utzi eta berriz ere pedalei eragiteko unea iritsi zen.

Muang Khuatik Udom Xay herrirako bidean iparraldeko Phongsali probintziara joateko bidegurutzea pasa genuen. Phongsali inguruan Akha etniako jende asko bizi da eta bidean hauetako batzuekin topo egin genuen. Etnia hau ezaguna da emakumeek duten janzkera ederragatik. Beltzaren gainean kolore deigarriak eta izugarrizko detaile pila, txanoetan batez ere. Zinez dotore janzten dute

Burrutik

oinetara.

Bidean egiten ditugun geldialdi ugariek herrialdetik oso gertu sentitzeko aukera ematen digute. Etxetxo hau izan zen gure jatetxe inprobisatua. Kanpotik eta barrutik.

AGUR LAOS

Ia konturatu gabe agur esateko ordua iritsi zaigu, hain ongi, hain gustura, hain lasai sentitzen garenean.  Hilabete eta erdi eman ditugu herrialde honetan eta 1.960 kilometro egin ditugu bizikletaz hegotik iparrera Laos zeharkatuz. Beltzetik zurira pasa gara Laosen, Vientiane hiribururainoko bero beltzetik mendialdeko edertasun zurira. Orain arteko egunik okerrenetarikoak izan ditugu eta orain arteko egunik politenetarikoak baita ere. Herrietako jendearen lasaitasun eta xumetasunarekin bat egin eta asko gozatu dugu. Orain Txina daukagu aurrean eta, egiari zor, hemen hain eroso egonda, nagikeria pixkatxo bat sentitzen dugu bertarako jauzia egiteko. Bi egun barru han gaude. Agur Laos.

 

LUANG PRABANG

Luang Prabang es la capital turística del país, y aunque no nos encontramos en la peor época para visitar este ciudad, si que hemos tenido oportunidad de coincidir aquí con muchos turistas. Alrededor de los templos que encontramos en esta ciudad, viven los jóvenes monjes que aún continuan inmersos en sus estudios religiosos. Algunos de ellos están deseosos de hablar con los extranjeros, con el objetivo de poner en práctica sus conocimientos de inglés. Uno de ellos, nos demostró su buen nivel del idioma y nos contó que uno de sus sueños era poder viajar, algún día, a Australia.

El templo más conocido de Luang Prabang es Wat Xieng Thong, a nuestro parecer el más bonito que hemos visto en todo el viaje. Cuenta con muchos detalles y con colores poco habituales en otros templos, que sin duda alguna llaman la atención.

A la vez que decíamos adiós a Luang Prabang, también nos despedíamos de Jacques Sirat, un viajero con el que nos encontramos por primera vez en Vang Vieng y con el volvimos a coincidir en varias ocasiones. Jacques lleva nada más y nada menos que ¡19 años viajando en bicicleta! Así que con él, hemos tenido la oportunidad de disfrutar de un sinfín de historias, un gran tipo, sin duda alguna. Si queréis saber más sobres sus andanzas, mientras que aprovecháis para pereccionar vuestro francés, aquí tenéis su dirección: www.jacques-sirat.com.

AGUR LAOS

Sin darnos cuenta, cuando tan a gusto y tan tranquilos estábamos en Laos, ha llegado la hora de decir adiós a este país. Hemos pasado mes y medio aquí, donde hemos recorrido 1.960 kilómetros de sur a norte. Ahora nos espera China, y a decir verdad, estando tan cómodos aquí, nos da un poco de pereza dar el salto a ese gran país. En dos días ya estaremos allí... adiós Laos.

Hasierako orria - www.munduabizikletaz.blogspot.com